συγκαταβιώ

-όω, Α

ζω με κάτι ή μαζί με άλλον («ή κακία τοῑς πολλοίς συγκαταβιοῑ», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + καταβιῶ «περνώ τη ζωή μου, διαβιώ»].